அன்புள்ள அப்பா

"மரணத்தை எண்ணிக் கலங்கிடும் மனிதா மரணத்தின் மேன்மை சொல்வேன். மானிட ஆன்மா மரணமெய்யாது மறுபடி பிறந்திருக்கும் மேனியைக் கொல்வாய், மேனியைக் கொல்வாய்.. நீ விட்டு விட்டாலும் இவர்களின் மேனி வெந்துதான் போகும் ஓர்நாள்".

என் அப்பாவிற்கு கடந்த மார்ச் மாதம் 80ஆவது பிறந்தநாள் நிறைவு பெற்றது. உடலின் சின்னச் சின்ன உபாதைகளோடு முற்றாக நரைத்த முடியுடன் இன்னும் காலையில் தவறாமல் யோகாசனம் செய்து வரும் ஆறு அடி உயர ஆஜானபாகுத் தோற்றம் கொண்ட எனது அப்பாவைப் பார்க்கும் போது எனக்குள் இப்போதெல்லாம் ஓர் குற்ற உணர்வு. எதற்கு? தெரியவில்லை. அப்பாவின் எதிர்பார்ப்பிற்கு ஏற்ற மகளாக வாழ்ந்தேனா? நிச்சயமாக இல்லை என்பது தெரிந்த போது குற்ற உணர்வைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. எட்டுப் பிள்ளைகளைக் கொண்ட குடும்பத்தில் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு மாதிரி இருக்கும். இருந்தும் ஒரு சாதாரண ஈழத் தமிழ் குடும்பம் எதிர்பார்க்கும் ஒரு சாதாரண தமிழ் பெண்ணாக அப்பாவிற்கு நான் இல்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். ஏன் இல்லை என்ற கேள்வியை நான் கேட்டு என்னை சமாதானப்படுத்த என் விடையாக "நான் என்பது தனி மனுசி பெற்றோரின் விருப்பை நிறைவேற்ற ஒரு தனி மனுசியின் விருப்புக்கள் கொல்லப்படக் கூடாது. நான் நானாக வாழ விரும்பின் என் அப்பாவின் விருப்புக்களை நான் நிராகரிக்க வேண்டும்". செய்தேன்.
கனேடித் தமிழ் முதியோர் சங்கத்தில் இணைந்து எனது பெற்றோர் முடிந்தவரை தம்மை சுறுசுறுப்பாகவும், சந்தோஷமாகவும் வைத்திருக்கின்றார்கள். என் குடும்பம், என் குழந்தைகள், வேலை என்று நேரம் போகக் கிடைக்கும் சில இடைவெளி இலவச நேரங்களில் என் பொழுதுகள் என் பொழுது போக்கிற்காக மட்டும் செலவழிந்து போக அருகில் இருந்தும் பெற்றோரைக் காண்பது கூட பல சமயங்களில் மாதக்கணக்காக நீளும். இடைவெளி நீள்கையில் காணும் போது கூட என்ன கதைப்பது என்பது தெரியாமல் போகும். நெருக்கமாகி சுகம் விசாரிக்க முற்படுகையில் நடிக்கின்றேனோ என்று ஒன்று வந்து என்னைத் தடுத்து நிறுத்தும். என் அன்பு, அப்பாவிற்குத் தெரிகின்ற மாதிரி எதையாவது செய்ய வேண்டும் என்று மனம் துடிக்கும். வயதாகி விட்டது. அப்பாவிற்கு ஒன்றாகி விட்டால்? நான் அவர் மேல் கொண்ட பாசம் தெரியாமல் போய் விடுமோ என்று மனம் தடுமாறும். இருந்தும் என் ஒரு அசைவும் நடித்தலோ என்று எனக்குள்ளேயே கேள்வி எழுகின்றது. இந்த சமூகத்தில் எல்லோருமே நடிக்கின்றார்களோ? என்ற ஐயம் மிஞ்சி நிற்கின்றது. அப்படியாயின் எனக்கு மட்டும் ஏன் நடிக்க முடியவில்லை. இல்லை எல்லோருமே இயல்பாக இருக்கின்றார்கள். நான் மட்டும்தான் இயல்பற்றவள் என்றும் மனம் தடுமாறுகின்றது.

மரணம் என்பது இயல்பானது. எண்பதை எட்டி விட்ட எனது தந்தையின் நடை தளர்ந்து விட்டது, பற்கள் சிலவற்றைக் காணவில்லை. எட்டுப் பிள்ளைகள், பதினாறு பேரப்பிள்ளைகள், இரண்டு பூட்டப்பிள்ளைகள் கண்டு சில சறுக்கல்ளையும், பல ஏற்றங்களையும் கொண்ட நிறைந்த வாழ்வு. “அப்பா இப்ப என்ன நினைக்கிறீங்கள்? சந்தோஷமா வாழ்ந்தனீங்களா? அடுத்தடுத்து வந்து கொண்டிருக்கும் உங்ளுடைய நண்பர்களின் சாவு உங்களுக்கு என்னத்தைச் சொல்லிப் போகுது? கேட்க ஆசை. இது தவறாக அணுகுமுறையோ? நான் அடுத்த முறை அப்பாவைக் காணும் போது என்ன கதைக்க?. என் அப்பாவுடன் மனம் விட்டுக் கதைப்பதற்கு ஏன் ஒன்றும் இல்லாத வெறுமை எனக்குள் தேங்கி நிற்கின்றது. புரியவில்லை. புரிதல் விரைவில் நிகழவேண்டும். இல்லாவிடின் நித்திரையற்ற என் இரவுகளுக்கு அர்த்தமற்றுப் போய் விடும்.

மரணத்தை எண்ணிக் கலங்கிடும் மனிதா மரணத்தின் மேன்மை சொல்வேன். "மானிட ஆன்மா மரணமெய்யாது மறுபடி பிறந்திருக்கும்" மேனியைக் கொல்வாய், மேனியைக் கொல்வாய்.. நீ விட்டு விட்டாலும் இவர்களின் மேனி வெந்துதான் போகும் ஓர்நாள்.

இதில் எனக்கு நம்பிகை இல்லை