கவிதை.

நான் பஸ்ஸிற்காக காத்து கிடக்கின்றேன்.
வார இறுதி நாட்களில்
வழமையிலும் விட பஸ் சேவை குறைவாகவே இருக்கும்.
கைக்குள் 2டொலர் 50 சதங்கள் குளிர்ந்தபடி.
இதயம் புரிந்து கொண்டு வேகமாக அடித்துக் கொள்கின்றது.

கிடைத்த நாட்களைக் கணித்தபடி
கோடையின் உச்சத்தில் திளைக்கும் சிறுவர்கள்
சைக்கிளில் சுத்திச் சுத்தி வட்டமிடுகின்றார்கள்.
அரைகுறை ஆடையில் பெண்களும் சிவந்தபடியே..

வீட்டு வாசல்கள் எல்லா வருடங்களையும் போல்
பூக்களால் நிறைந்திருக்கின்ற.
வீதியின் புழுதி மணம் ஊரை நினைவு படுத்துகின்றது.

எல்லோரும் அவசரமாக எங்கோ பயணித்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்,
இவர்களில் யாருக்கேனும் தெரியுமா
எனது பயணத்திற்கான காரணம்?.

அவன் சொல்லுவான்;
இப்போதெல்லாம் என் பேச்சில்
மரணம் தட்டுப்படுவதாக.
நிச்சயம் வருந்துவான், தடுத்திருக்கலாம் என்றெண்ணி.

பெண்களின் தற்கொலைக்கு ஆயிரம் காரணமுண்டு,
என்னுடையதற்கானதை
உங்களுக்குத் தகுந்தபடி
நீங்களே பொருத்திக் கொள்ளுங்கள்.